خودکشی
ژست خودکشی اقدامی است که معمولا با هدف برقراری ارتباط ( هرچندمعیوب) با دیگران صورت می‌پذیرد.این ارتباط با هدف جلب توجه دیگران و دستیابی به اهداف خاصی میباشد و ممکن هست فرد واقعا قصد کشتن خودش را نداشته باشد.
در واقع تهدید به خودکشی، ابزاری است که فرد توسط آن به دیگران بگوید که احتمال وقوع عمل خودکشی یا سایر رفتارهای مرتبط با خودکشی توسط او برای آینده ای نزدیک وجود دارد.بسیاری از پژوهش ها دال بر آن هست که این عمل، نوعی کمک خواهی است و نشان می‌دهد فرد درگیر تنش‌های بسیاری است که قادر به تحمل آنها نیست. خطر تهدید به خودکشی می‌تواند اهمیتی برابر با اقدام به خودکشی داشته باشد .
به طوری که ۸۰٪ اشخاصی که اقدام به خودکشی می کنند به نحوی دیگران را از تصمیم خود آگاه می‌سازند. در واقع صحبت بیمار پیرامون خودکشی، گاهی نوعی درخواست کمک است و می‌تواند آخرین نشانه پیش روی به سوی خودکشی قلمداد شود. بر اساس پژوهش ها، گذر از فکر خودکشی به نقشه کشیدن، در حدود ۳۰٪ افراد دارای خودکشی و گذر از نقشه کشی به اقدام در حدود ۷۰٪ افراد دارای نقشه خودکشی، صورت می‌گیرد. همچنین نتایج مطالعات دال بر این است که بیش از سه چهارم کسانی که به زندگی خود پایان می دهند، قبل از ارتکاب به این عمل، در خصوص برنامه یا نقشه خود، چه به عنوان فریاد کمک خواهی و چه با گوشه و کنایه، گفت و گو کرده اند.
در این زمینه، هشدارها ممکن هست با جملاتی مانند ” جهان بدون من بهتر خواهد بود” یا ” زندگی ارزش زیستن ندارد” بروز داده شود. بنابراین لازم هست قضاوت در مورد جدی بودن یا نبودن تهدید به خودکشی صرفا به متخصصین حوزه سلامت واگذار شود و به تمامی کسانی که تهدید به خودکشی می‌کنند و یا ژست خودکشی دارند، توجه بسیار شود و دقیقا مشابه سایر افراد خودکشی گرای واقعی، به دنبال کمک‌های اورژانس روانپزشکی و روانشناسی برای آنها بود.
