زبان و ناخودآگاه
آنچه روانکاوی به ما می آموزد این است که امیال ما به طرز تفکیک ناپذیری مبتنی بر امیال دیگران است. در وهله ی نخست، این ها امیال والدین ماست، زیرا آن ها تمام امیدها و آرزوهایشان درباره ی زندگی پررونق و پربار را به کودک تازه متولد شده می بندند، و همچنین به این اعتبار که آن ها تمام رؤیاها و آرزوهای برآورده نشده ی خود را در کودکانشان نیروگذاری می کنند.
آرزوهای ناخودآگاه از طریق زبان
این امیال و آرزوهای ناخودآگاه از طریق زبان – از طریق کلام یا گفتار – در ما جریان می یابد و، بنابراین، میل همواره از طریق زبان شکل می گیرد و پی ریزی می شود. ما تنها با استفاده از زبان قادر به بیان میلمان هستیم و زبان را باید از طریق دیگران بیاموزیم. از نظر لاکان، همان طور که ناخودآگاه بدون زبان وجود ندارد، از طریق زبان است که میل پا به عرصه ی وجود می گذارد.
