عزت نفس
“ویرجینیا ستیر” معتقد است اگر در خانواده ای این چهار شرط برقرار باشد دیگ عزت نفس افراد پر می‌شود.
این چهار شرط عبارتند از :
🔔 ارزش قائل شدن برای تفاوت‌های فردی :
یعنی بدانیم فرزند من دنباله ای از من نیست بلکه یک موجود متفاوت است با تفکرات، احساسات و سلیقه‌های متفاوت ولی ارزشمند. بچه هایی که اینطور بزرگ می‌شوند در بزرگسالی می‌توانند درک کنند که همسرشان، خانواده همسرشان، دوستان و اطرافیانشان آدم های متفاوتی هستند و لزوما مثل آنها فکر و رفتار نمی‌کنند ولی با اینحال ارزشمندند.
🔔 چشم پوشی از اشتباهات جزئی:
اگر در خانواده ای اشیا بیشتر از آدمها ارزش داشته باشند چطور آدم می‌تواند احساس ارزشمندی کند؟ اگر بخاطر هر اشتباه کوچکی سرزنش، تنبیه و بازخواست شویم کم کم به این نتیجه می‌رسیم که ارزش همه چیز بیشتر از من است!
🔔 انعطاف پذیری قواعد خانوادگی:
هرچه قواعد خانواده انعطاف پذیرتر باشد احساس ارزشمندی اعضای خانواده بیشتر می‌شود.
🔔 همخوانی زبان بدن، تن صدا و لحن افراد:
مثلا: مادری که در حال پوشک کردن بچه قیافه عبوس بخود گرفته در واقع مادری نمی‌کند. اگر به فرزندتان می گویید بیا بازی کنیم ولی لحن و تن صدایتان نشانه بی حوصلگی و کسالت است نیاز فرزندتان را برآورده نمی‌کنید.
👈 هرچقدر این چهار شرط کمتر برآورده شوند دیگ عزت نفس ما سر خالی تر می شود و ما سعی می‌کنیم با روش های دیگری هرجور شده ان را پر کنیم.
مثل :
🔺خودشیرینی، مسالمت جویی، توجه طلبی و مهرطلبی
🔺قدرت طلبی و کنترلگری
🔺بی توجهی به عواطف، خونسردی و خشک و بی احساس شدن و درعوض توجه زیادی به نظم و ترتیب و منظم بودن اشیا نشان دادن ( معیارهای سختگیرانه )
🔺حواس پرتی، نامتمرکز بودن، بی مسئولیتی و حرف های بیجا ( خویشتنداری و خودانظباطی ناکافی)
