جدایی و اضطراب
افرادی که در سن کم به خاطر شرایط خانوادگی خود مایوس شده اند، در بزرگسالی و در مواجهه با مشکلات یا ابهامات موجود در روابطشان، عموما دو نوع واکنش نشان خواهد داد:
تمایل به رفتارهای هراسناک، چسبنده و کنترل کننده، نمونه ای که بالبی(دلبستگی اضطرابی) مینامد.
تمایل به عقب نشینی دفاعی که او (دلبستگی اجتنابی) می نامد. فرد مضطرب مایل است مدام شریک زندگی اش را چک کند، برون ریزی ناگهانی، حسادت داشته باشد و بیشتر عمرش حسرت بخورد که روابطش (صمیمانه تر) نیست. فرد اجتناب کننده به نوبه خود، از نیاز به (فاصله) صحبت می کند، از تنهایی خود لذت میبرد و در مواقعی از صمیمیت جنسی در هراس است.
نزدیک به هفتاد درصد افرادی که به زوج درمانی پناه می برند، یا رفتار مضطرب از خود بروز می دهند یا رفتار اجتناب کننده. اغلب، در زوج ها یکی از طرفین اجتناب کننده است و دیگری مضطرب و در مسیر مارپیچ زوال اعتماد، با هر واکنشی یکدیگر را بیشتر اذیت
می کنند.
در واقع مهمترین الگوی زناشویی که باعث بروز ناکامی میشود، مرد دوری گزین و زن مجاورت جو یا چسبنده هست. یکی دائم در پی ایجاد فضای خصوصی و فاصله گذاری هست و دیگری در پی ارتباط و مجاورت برای اینکه بتواند از این طریق اضطراب را کاهش و بر احساس خلا خود غلبه کند.
