در مراحل اولیه عشق تصویر گمراه کننده ای از واقعیت عشق شکل می گیرد
📖تجربه عشق بزرگسالی تجربه کشف شادمانه هماهنگی هاست. شگفت انگیز است یافتن کسی که به همان جوک‌هایی می خندد که ما دوست داریم، مثل ما از پلیور گرم و نرم و موسیقی برزیلی خوشش می آید، احساسی را که به پدرمان داریم درک می کند، دقت ما را در فرم پر کردن می ستاید و اطلاعات ما را درباره انواع نوشیدنی تحسین می کند، اما امید به این که تمام این‌ها نشانه یکی شدن قریب الوقوع روح دو انسان باشد امیدی فریبنده است. عشق کشف هماهنگی دو نفر در برخی حوزه های خاص است – اما چسبیدن به این امید یعنی محکوم شدن به مرگ تدریجی. هر رابطه ای دنیایی از ناهماهنگی ها را در خود دارد.
📖 در ظاهر چنین به نظر می رسد که ما دو نفر داریم از هم دور می شویم و آن یگانگی با ارزشی که در آن تعطیلات آخر هفته احساس کردیم دارد از دست می رود. اما آنچه را در حال وقوع است باید به گونه ای دیگر تفسیر کنیم: این که همین طور که از عمر عشق می گذرد و ما با خصوصیات دیگری در تمام ابعاد زندگی او آشنا می‌شویم، تفاهم نداشتن ها هم آرام آرام پدیدار می شود. هر تربیتی نواقصی دارد. شاید والدین کسی بسیار سخت گیر یا شاید هم بسیار سهل گیر بوده اند. شاید خیلی حسابگر بوده اند یا برعکس برنامه ریزی درست اقتصادی نداشته اند. شاید خیلی احساساتی بوده اند. شاید هم خیلی خشک و سرد رفتار می کرده اند. شاید رفت و آمدهای بی حدوحساب داشته اند و شاید هم بی اعتماد به نفس و منزوی بوده اند.
📖سفر از کودکی به بزرگسالی مستقل و کارآمد هیچگاه فرآیند بی نقصی نیست. همه ما به نوعی زخم خورده هستیم. شاید کودکی مجبور بوده افکارش را پنهان کند و در حضور والدین ضعیفش دست به عصا رفتار کند. این کودک ممکن است در بزرگسالی پنهان کار شود و در روابطش موذیانه عمل کند. درست است که این سازوکار رفتاری برای دست و پنجه نرم کردن با مشکلات دوران کودکی اتخاذ شده، اما این عکس العمل ها همچنان ادامه پیدا می کند و تثبیت می شود. نحوه سازگار شدن ما با مشکلات گذشته ممکن است پیش فرض های آزاردهنده ای برای ما ایجاد کند.
📚منبع:آگاهانه دوست داشتن
🖊نوشته: مؤسسه مدرسه زندگی
📝ترجمه: صنوبر رضاخانی
