ناامیدی
ناامیدی به‌عنوان نشانه بسیاری از مشکلات رفتاری و سلامت روان، از جمله افسردگی، اضطراب، دوقطبی، اختلالات خوردن، استرس پس از سانحه، وابستگی به مواد و افکار خودکشی فهرست شده است. بسیاری از افرادی که ناامیدی را تجربه می‌کنند ممکن است تحت تأثیر مسائل مربوط به سلامت روان مانند افسردگی قرار بگیرند.
احساس ناامیدی
احساس ناامیدی که با شرایطی مانند افسردگی رخ می دهد ممکن است فرد را به فکر خودکشی سوق دهد. ناامیدی ممکن است همیشه با یک وضعیت خاص رخ ندهد، اما صرف نظر از علت، احساس ناامیدی می‌تواند ویرانگر باشد. این احساسات نه تنها احساس رفاه و ثبات فرد را به خطر می اندازد، بلکه ممکن است انگیزه لازم برای استفاده از منابع موجود یا کمک گرفتن را نیز از فرد سلب کند. افرادی که ناامیدی را تجربه می کنند ممکن است اظهاراتی مانند: وضعیت من هرگز بهتر نمی شود. من هیچ آینده ای ندارم. هیچکس نمی تواند به من کمک کند. دلم می خواهد تسلیم شوم. الان خیلی دیر است. من هیچ امیدی ندارم. دیگر هرگز خوشحال نخواهم شد.
مقیاس ناامیدی
در سال ۱۹۷۴ دکتر آرون بک مقیاس ناامیدی بک (BHS) را با هدف کمی کردن احساس ناامیدی از طریق بررسی افکار و باورهای فرد در مورد آینده طراحی کرد. BHS که برای افراد بالای ۱۷ سال طراحی شده است، به شکل یک پرسشنامه خود گزارشی حاوی ۲۰ عبارت درست یا نادرست ارائه می شود. پاسخ به این جملات برای اندازه‌گیری سه جنبه اصلی ناامیدی استفاده می‌شود:
۱. احساسات درباره آینده،
۲. کاهش انگیزه
۳. انتظارات.
این پرسشنامه همچنین می‌تواند به عنوان معیاری برای خطر خودکشی در میان افراد مبتلا به افسردگی که قبلاً اقدام به خودکشی کرده‌اند، استفاده شود.
درمان ناامیدی
ناامیدی را می توان با انگیزه مهار شده، فقدان علاقه، افکار منفی درباره آینده یا دیدگاه منفی نسبت به خود متمایز کرد. این احساسات بسته به خلق و خوی فرد ممکن است بدتر شوند. درمان شناختی که بک نیز توسعه داده است، ثابت کرده است که یکی از درمان‌های مؤثر برای کسانی است که ناامیدی را تجربه می‌کنند. این نوع درمان افکار و مفروضات منفی فرد را هدف قرار می دهد. از آنجایی که درمان شناختی مستلزم آن است که افراد تحت درمان اعتبار مفروضات خود را به دقت تجزیه و تحلیل کنند، افرادی که با احساس ناامیدی سروکار دارند ممکن است در ابتدا نسبت به این رویکرد مقاومت نشان دهند. با این حال، درمانگران اغلب می‌توانند بر این مانع غلبه کنند و ابتدا با فرد تحت درمان برای رفع این احساسات، اغلب با تمرکز بر افزایش عزت نفس، کار کنند. مطالعات متعدد نشان می‌دهد که درمان اغلب می‌تواند به افرادی که ناامیدی را تجربه می‌کنند کمک کند تا امید خود را بازیابند و به سلامت روانی پایدار برسند.
درمان التقاطی
ترکیبی از درمان شناختی و درمان فلسفی می تواند در درمان ناامیدی موثرتر باشد.
