وابستگی، انکار مداوم و مزمن خود است
ما از خودمان و نیاز هایمان جدا هستیم و این الگویی ست که در زندگی مان غالب است.
این باور را داریم که ما مسئول هیجانات دیگران هستیم. مدام تلاش می کنیم که رضایت دیگران را به دست آوریم، چراکه ارزش خودمان را از طریق آنها پیدا می کنیم. بنابراین هر کاری برای انتخاب شدن، انجام می دهیم.
کودکانی که در خانواده ای که مرز مشخصی ندارد، بزرگ می شوند ( که بسیاری از ما اینگونه بزرگ شده ایم) درکِ مشخصی از این که چه چیزی از آنِ ماست و چه چیزی نیست، ندارند! بنابراین، بزرگ هم که می شویم، شروع می کنیم به ایفای نقش کودکی مان. خودمان و نیاز هایمان را نادیده می گیریم.
همان‌طور که برای والدین مان این کار را انجام داده ایم، در ارتباطات دیگرمان هم به دنبال عشق دیگران هستیم. ما ناخودآگاه از ترک شدن و رها شدن می ترسیم، همان طور که در گذشته اگر به خودمان توجه می کردیم توسط والدین مان طرد می شدیم.
ما قادر به نه گفتن نیستیم.
ما یاد گرفتیم که این گونه به زندگی ادامه دهیم…
