چرا خودکشی؟
زمانی شخص به خودکشی مبادرت می ورزد که تمام راه ها در جهت از بین بردن رنج به بن بست رسیده باشد. هدف خودکشی به ندرت نابودی خود بطور غیر قابل برگشت است. در اقدام به خودکشی
شخص میکوشد با از بین بردن درد از خود مراقبت کند.
کودک خردسال ابتدا میکوشد عشق را از والدینش دریافت کند. وقتی ناکام میشود سعی میکند با تغییر خود و تبدیل شدن به چیزی دیگر این عشق را بدست آورد ، اما وقتی این چیز دیگر یعنی خود غیر واقعی در کسب عشق با شکست مواجه شد ، دو انتخاب برای کودک باقی می ماند. در دوران اولیه زندگی این انتخاب میتواند روان پریشی باشد. در دروان بعدی زندگی می تواند خودکشی باشد.
کسی که خودکشی کرده به دور از خود واقعی اش و بواسطه دیگران زندگی کرده است
بطور کلی کسی که خودکشی کرده به دور از خود واقعی اش و بواسطه دیگران زندگی کرده است و دیگران معنای زندگی او شده اند بطوریکه از دست دادن آنان ، آن معنا را مخدوش میکند.
به نظر من تنها کاری که برای شخص مستعد به خودکشی می توان انجام داد کمک به او در احساس خودی است که میخواهد نابود کند. به محض اینکه او احساس کند آن خودِ طرد شده واقعا تهدیدی برای ادامه زندگی اش نمیتواند باشد ، دیگر تمایلی به نابودی آن نخواهد داشت. اما طبق یک قانون کلی ، اقدام به مرگ تضرع بیمارگونه دیگری برای دوست داشته شدن است. در این رابطه تلاش برای مرگ ، فریادی برای زندگی است.
🍀اما موضوع قابل توجه این هست که آیا باید خودکشی را یک ژست تهدیدکننده و با هدف جلب توجه در نظر گرفت یا فریاد کمک خواهی و ناامیدی؟
با کسی که تهدید می کند خودش را می کشد یا فقط ادای خودکشی به خود می گیرد، چگونه باید برخورد کرد؟
🔻ادای خودکشی، اقدامی است که معمولاً با هدف برقراری ارتباط (هر چند معیوب) با دیگران صورت می پذیرد، این ارتباط با هدف جلب توجه دیگران و دستیابی به اهداف خاصی می باشد و ممکن است. فرد، واقعا قصد کشتن خود را نداشته باشد. در واقع تھدید به خودکشی، ابزاری است که فرد توسط آن به دیگران بگوید احتمال وقوع عمل خودکشی یا سایر رفتارهای مرتبط با خودکشی توسط او برای آینده ای نزدیک وجود دارد. بسیاری از پژوهش ها دال بر آن است که این عمل، نوعی کمک خواهی است و نشان می دهد فرد درگیر تنش های بسیاری است که قادر به تحمل آنها نیست. خطر تهدید به خودکشی، می تواند اهمیتی برابر با اقدام به خودکشی داشته باشد. به طوری که، ۸۰% اشخاصی که اقدام به خودکشی می کنند. به نحوی دیگران را از تصمیم خود آگاه می سازند. در واقع صحبت بیمار پیرامون خودکشی، گاهی نوعی درخواست کمک است و می تواند آخرین نشانه پیش روی وی به سوی خودکشی قلمداد شود.
بر اساس پژوهش ها، گذر از فکر خودکشی به نقشه کشیدن، در حدود ۳۰% افراد دارای خودکشی و گذر از نقشه کشی به اقدام، در حدود ۷۰% افراد دارای نقشه خودکشی، صورت می گیرد.
همچنین، نتایج مطالعات دال بر این است که بیش از سه چهارم کسانی که به زندگی خود پایان می دهند، قبل از ارتکاب به این عمل، در خصوص برنامه یا نقشه ی خود، چه به عنوان فریاد کمک خواهی و چه با گوشه و کنایه، گفتگو کرده اند. در این زمینه، هشدارها ممکن است با گفتن جملاتی مانند، “جهان بدون من بهتر خواهد بود”، یا “زندگی ارزش زیستن ندارد” بروز داده شود.
بنابراین لازم است به تمام کسانی که تهدید به خودکشی می کنند و یا ادای خودکشی دارند، توجه بسیار شود و دقیقا مشابه سایر افراد خودکشی گرای واقعی، به دنبال کمک های بهداشت روانی برای آنها بود.
