چرا می خواهیم روی صندلی قربانی بنشینیم؟!
چون می خواهیم نامهربان باشیم، آزار بدهیم، انتقام بگیریم و… چون می خواهیم از طلبکار بودن خود لذت ببریم و با احساس گناه و سهم خود مواجه نشویم …
و چه مجوّزی بهتر از این؟! من قربانی هستم و کارهایم واکنشی طبیعی است به ظلم‌هایی که به من شده!
مکانیسم‌های فرافکنی و بیرونی سازی در این افراد به شدت کار می کند و مکرراً در حال غرزدن هستند و از عالم و آدم ناراضی اند!
گاه مقاومت آگاهانهٔ مراجعین نسبت به حل و فصل مشکلات خود از همینجاست که این صندلی قربانی و طلبکاری را نمی خواهند ترک کنند و آن را در حد پرستش دوست دارند!
سوالی که باید از آنها پرسید این است که شما پس در جلسه درمان چه می کنید؟ برای چه مراجعه کرده اید؟ آیا بدنبال آزاد شدن از این قالب مخرّب هستید یا تأییدیه گرفتن برای ادامه آن؟!
البته لازم به ذکر هست که هرنوع عدم تغییری یا مقاومت یا تاخیر در بهبودی را نمیشود بر این اساس تبیین کرد. و موضوع این هست که گاها مراجعان ترسهای زیادی از ترک قالب قربانی بودن دارند چون انتظار تنبیه یا پذیرفته نشدن و یا ترک شدن دارند. درواقع منتظر کمک گرفتن هستند و نمیتوانند که قاطعیت را تجربه کنند.
