ظرفیت تنها ماندن
شاید در ایامی که به دلیل همه گیری جهانی بیماری کرونا قرارداد اجتماعی ☆درخانه بمانیم☆ الزامی به نظر میرسد، متوجه این موضوع در خود و یا اطرافیانمان شده باشیم که تحمل * تنهایی* و کاری انجام ندادن یا با کسی در ارتباط نبودن بسیار دشوار و کسل کننده به نظر میرسد و حتی چه بسا منجر به کوچک شماری اهمیت بیماری و تصور آسیب ناپذیری شده و لذا باعث شود واقعیت موجود 《کشنده بودن بیماری》 را انکار کرده و طبق گذشته به امورات زندگی روزمره بپردازیم و مطمئنا دیگران این گروه از مردم را خودخواه میدانند چرا که باور دارند این گروه نسبت به افراد آسیب پذیرتری که ممکن است کرونا برای آنها فقط یک بیماری با علائم سرماخوردگی نباشد بلکه عامل ●مرگ● آنها و● داغدار کردن● خانواده هایشان باشد، بی تفاوت عمل کرده اند و همچنین نسبت به آنها خشمگین شده چون نسبت به زحمات شبانه روزی پرسنل درمانی کم توجه یا بی توجه عمل کرده و یا معتقدند که این وظیفه آنهاست! ..
لذا روزهای دست و پنجه نرم کردن با کرونا و واکنشهای متفاوت ما به آن، من را ترغیب کرد که موضوع بسیار مهمی را با شما در میان بگذارم و آنهم نه ارتباط با دیگران، بلکه ارتباط با خودمان هست که وینی کات آن را تحت عنوان ظرفیت تنها ماندن معرفی میکند. موضوع مهمی که گاها انقدر فرد را ضعیف و بی تاب میکند باعث میشود اینگونه قوانین و قراردادهای اجتماعی را نادیده بگیرد.
نوزاد انسان در طی رشد طبیعی خود باید به ابزاری مجهز شود به نام « ظرفیت تنها ماندن »
اما این ظرفیت چگونه شکل میگیرد ؟ ر ابتدا کودک و دنیا در ذهن او از هم جدا نیستند و او درک درستی از دنیا ندارد … کمی بعد به درک این موضوع میرسد که موجودی جدا از دنیاست … و تنها بعد از این مرحله قادر می شود زمانهایی تنها بماند ، در حالیکه یک « دیگری » حضور دارد و در آن زمان مهم است که به خلوت کودک احترام گذاشته بشود .
لازم نیست تمام مدت کودک را سرگرم کنیم ، به او این اختیار را بدهیم که اگر لازم داشت سمت ما بیاید و فقط چون ما به عنوان والد دلمان هوای در آغوش کشیدنش را دارد خلوتش را به هم نزنیم … یعنی به او اجازه دهیم تجربه ی حضور در کنار یک دیگری و تنها بودن را داشته باشد .
این ظرفیت بعدها کمک می کند که در رابطه مدام نیاز به چسبیدن به طرف مقابل را نداشته باشیم ، از ترس تنهایی در رابطه های ناسالم نمانیم ، خلاقیت داشته باشیم .
از تنهایی با خودمان احساس پوچی و نیستی نکنیم ، بتوانیم تنهایی سفر کنیم ، کار کنیم و زنده بمانیم . البته در پست احساس تنهایی و رهاشدگی هم اشاره ای به این مسئله شده هست و با توجه به این موارد ذکر شده به نظر میرسد که با رعایت احتیاط یکی از علل احتمالی بی تابی افراد در مواردی که با محرومیت و محدودیت اجتناب ناپذیر روبه رو میشوند؛ عدم تحمل تنهایی و به نوعی احساس غریبگی آنها با خود و ناتوانی آنها در تحمل احساساتی هست که در این مواقع تجربه می شود. چون به کرّات با این موضوع مواجه شده اند که یک دیگری و یا چیزی باید مسئولیت سرگرمی آنها و مشغول کردن آنها را برعهده بگیرد. البته لازم هست بدانیم که این موضوع صرفا تبیین کننده قسمتی از علل احتمالی این ناهماهنگی در رعایت اصل قرنطینه خانگی در این ایام بوده و توجیه کننده نادیده گرفتن مسئولیت اجتماعی نخواهد بود. و ببینیم و بیاندیشیم که چقدر تحمل تنهایی و ملاقات های ما با خودمان میتواند با احساس کلافگی و اضطراب و فروپاشی یا حس آرامش و خودکاوی و …. همراه هست.
