تاثیر روابط بین فردی در شکل گیری دفاع ها
ما از کودکی یاد می گیریم که هر عنصری از واقعیت را که مراقبینمان را مضطرب می کند نادیده بگیریم و به این ترتیب، پیوندمان را با آنها حفظ می کنیم. پدری که سورفتار فیزیکی دارد به پسرش نگاه می کند و می گوید: اون لبخند رو از صورتت پاک کن، تو دیگه مرد شدی!
پسر احساساتش را مخفی می کندتا این دلبستگی ناایمن را حفظ کند. این کودک تنظیم عاطفه را یاد نمی گیرد، بلکه یاد می گیرد مثل پدرش از راه نادیده گرفتن احساساتش، تجزیه عاطفه انجام دهد. کودک با فهمیدن ضمنی این که احساساتش مراقب را مضطرب می کند هنگام ظهور احساسات، به طور خودکار، از دفاع ها استفاده می کند. این دفاع ها که در کودکی اموخته شده اند، بی شمار تکرار و تقویت می شوند
در بزرگسالی
در بزرگسالی، ساختار منش سرسختی را خلق می کنند. از آنجا که دفاع ها ناخوداگاه اتفاق می افتند بیمار نمی تواند بدون کمک درمانگر آنها را ببیند بنابراین ابتدا به بیمار کمک می کنیم دفاع هایش را مشاهده و به آنها توجه کند. دفاع ها مشکلات ما را ایجاد و حفظ می کنند به این علت است که قطع و شناسایی دفاع های بیمار عملی محبت آمیز است. آنها نشانه ها را ایجاد می کنند.
📚هم آفرینی تغییر، جان فردریکسون
