ابژه انتقالی(Transitional object)
کودکان نوپا اغلب یک شیء (معمولا یک اسباب بازی یا گوشه یک پتو و …) را انتخاب می کنند.
“وینی کات” آنرا «ابژه انتقالی» نامید زیرا کودک می تواند تجربه بودن با مادر را از یک ارتباط به ارتباط بعدی منتقل کند و زمانی که شیء آرام بخش را در اختیار دارد ، دوری مادر را تحمل کرده و در کاهش اضطراب جدایی نقش مهمی برایش ایفا می کند .
کودک خود این شیء را انتخاب می کند زیرا بخشی از تجسم مادر می باشد که خود خلق کرده است.
این شیء نخستین مایملک کودک است که مملو از معانی شخصی و احساسات شدید است و برای کودک بسیار مهم .
احساس تعلق داشتن چیزی به کودک شکل می گیرد. «مال من» «شخصی سازی ». به وسیله آن واقعیت بخشی به خود و جهان پررنگ تر می شود و کودک به نوعی از تخم بیرون می آید.
داشتن «ابژه انتقالی» برای کودکان مرحله ای کاملا طبیعی است و با گذر از این مرحله و رشد طبیعی جسمی و روانی ، کودک شیء مورد نظر را کنار خواهد گذاشت و نیازی به نگرانی و دخالت در گرفتن آن نمی بایست از طرف والدین وجود داشته باشد زیرا این بخشی از مراحل رشد بهنجار کودک است.
