وجه تمایز دو نوع افسردگی
فروید اصطلاح افسردگی اتکایی را برای نوع کودکانه انتخاب ابژه بکار برده است که در آن مادر آرامش دهنده و فراهم آورنده راحتی در نظر گرفته می شود. این نوع افسردگی ناشی از اختلال در رابطه اولیه با ابژه اصلی(مراقب اصلی) است و قابل تمایز از افسردگی درون فکنانه می باشد که ناشی از سوپر ایگویی خشن و به طرز بی رحمانه ای منتقد است که احساسات شدید حقارت، بی ارزشی، گناه و آرزو برای کفاره را ایجاد می کند.
افسردگی اتکایی
در افسردگی_اتکایی ، گناه نقش اندکی دارد اما ترس از رها شدن و مورد عشق قرار نگرفتن حاکم است. شکل ساده یا اتکایی افسردگی با ماهیتی عمدتا دهانی مشخص شده و به واکنش های ابتدایی دوران کودکی نسبت به زخم نارسیستیک، از دست دادن عشق، ترس از محرومیت و گرسنگی مرتبط می شود. افراد با افسردگی اتکایی، غالبا احساس گناه ندارند اما دچار کندی روانی-حرکتی و احساسات افسردگی، انزوا، خستگی، حقارت، بی ارزشی، تهی بودن و بی علاقگی بوده و شکایت های متعدد جسمانی یا روان تنی دارند. در این نوع افسردگی تمایز خود-ابژه (درک مستقل خود از دیگری) اندکی وجود دارد.
افسردگی درونفکنانه
در #افسردگی درونفکنانه ، احساسات بی ارزشی، دوست داشتنی نبودن، احساس گناه و شکست در تامین انتظارات و استانداردها وجود دارد. ایده آل های فوق العاده عالی، سوپر ایگویی بیش از حد خشن و اخلاقی و متعهد، و ارزیابی مداوم خود، به چشم می خورند. احساس گناه نسبت به وسوسه ها یا افکار سرکشی وجود دارد، یا این احساس حاکم است که فرد قادر به تامین انتظارات نیست و مورد نفی و نقد قرار خواهد گرفت. نیاز شدیدی برای کمالگرایی، میلی برای مسئولیت پذیری و احساس درماندگی از دستیابی به پذیرش، تایید و به رسمیت شناخته شدن وجود دارد. حضور ابژه(دیگری) مهم است اما نه برای ارضای نیاز، بلکه برای ارائه تایید و پذیرش.
سبب شناسی
#فروید در کتاب #سوگواریومالیخولیا (Mourning and Melancholia) بیان می کند که ابژه از دست رفته از طریق همانند سازی درون ایگو، درونی می شود تا فقدان را تحمل پذیر کند و البته این از دست رفتن ابژه رخدادی فاجعه آمیز است که در اتصال درون روانی فرد با ابژه رخ می دهد. سوگواری فرایندی است که در آن بازنمایی های نمادین، نامتعارض و باثباتی از ابژه از دست رفته ایجاد می شود که پذیرش کامل عدم درسترسی پذیری فیزیکی برای همیشه به ابژه را تسهیل می کند. اما در افراد با شخصیت افسرده بازنمایی های با ثباتی از خود و دیگری تشکیل نمی شوند.
